این مغز دانشمندان را شگفت زده نموده! - کوه سفید

پریسا عباسی- مت فریدمن، یک دیرینه شناس دانشگاه میشیگان است که از کشف فسیل مغز یک ماهی 319 میلیون ساله شگفت زده شده است. این کشف در حین آزمایش میکرو سی تی اسکن برای یک پروژه بزرگ رخ داد.

فریدمن می گوید: این فسیل همه ویژگی ها را داشت و من با خود می گفتم، آیا چیزی که من به آن نگاه می کنم، واقعا یک مغز است؟ بنابراین روی آن قسمت جمجمه زوم کردم تا بتوانم اسکنی با وضوح بالاتر انجام دهم. نتیجه بسیار واضح بود. این همان مغز بود و ما تصمیم گرفتیم تا کار را جلوتر ببریم.

بیشتر بخوانید:

عکس| این مارهای عجیب از قبر بازگشته اند

عکس| دودو منقرض شده، باز خواهد گشت؟

معمولا تنها چیزی که از چنین حیوانات باستانی باقی می ماند، مربوط به قسمت های سخت بدن حیوانات، مانند استخوان ها است که به راحتی حفظ می شوند، و بافت های نرم به سرعت تحلیل می روند.

اما در این مورد، یک ماده معدنی متراکم، احتملا پیریت، به سرعت وارد بافت شده و طوری در آن قرار گرفته که احتمالا باعث حفاظت از آن برای مدت طولانی تری در محیطی با اکسیژن کم شده است. این امر باعث شد تا با اسکن بتوان چیزی که عصب جمجمه و جزئیات بافت نرم ماهی کوچک Coccocephalus wildiاست را تشخیص داد.

این نمونه باستانی یافت شده، تنها نمونه از این دست است، و با وجودی که کشف این ماهی در 1925 انجام شد، این ویژگی از نظر دانشمندان پنهان مانده بود. زیرا دانشمندان برای تحقیق و آنالیز از روش های تهاجمی استفاده نمی نمایند و این تنها نمونه را به خطر نمی اندازند.

فریدمن شرح می دهد:در اینجا ما از این فسیلی که در قرن گذشته به وسیله افراد مختلف مورد آنالیز قرار گرفته است، حفاظت بسیار خوب و قابل توجهی می کنیم. اما اکنون با داشتن ابزارهای مدرن و نو برای جستجو و تماشا داخل این فسیل ها، ناشناخته های نوی برایمان آشکار می گردد.

این ماهی ماقبل تاریخ که در مدخل رودخانه ها زندگی می نموده است، احتمالا از حشرات و سخت پوستان کوچک و سرپایان تغذیه می نموده و با باله های استخوان مانند خود به نام پرتو به تعقیب و شکار آنها می رفته است. (این ماهی از دسته ماهیان استخوانی است که رده باله های آن ها به صورت شبکه هایی پوستی است که به وسیله خارهای استخوانی و شاخ دار حمایت می شوند)

ماهی های پرتوباله(باله شعاعی داران)، که در دسته ماهی های Actinoptergii(پرتوباله داران) قرار می گیرند، شامل بیش از نیمی از حیوانات زنده امروزی، از جمله ماهی تن، اسب های دریایی و 96 درصد از کل ماهی های جهان می شوند.

این گروه از ماهی ها در حدود 450 میلیون سال پیش از ماهی های باله دار (که بعضی از آنها نهایتا اجداد ما شدند) جدا شدند. سپس ماهی C. wildi مسیر تکاملی خود را از گروه هایی از ماهی ها که ده ها میلیون سال است زندگی می نمایند، جدا کردند.

رودریگو فیگوئرا دیرینه شناس دانشگاه میشیگان و همکارانش در مقاله خود می نویسند:تجزیه و تحلیل ها، این تاکسون(رده بندی جانداران) را خارج از دسته بندی گروهی از ماهیان، که شامل گونه های مختلف ماهی های پرتو باله دار زنده می شوند، قرار می دهد.

بنابراین جزئیات ساختار مغز در Coccocephalus ، شامل مفاهیمی برای تفسیر مورفولوژی عصبی در مراحل اولیه تکامل در یکی از اصلی ترین خانواده مهره داران است.

بعضی از خصوصیات مغز به علت پوسیدگی و فرآیند حفاظت، از بین رفته اند، اما این تیم همچنان می توانند جزئیات مورفولوژی خاصی را کشف نمایند. این تحقیقات به آنها اجازه داد تا بفهمند که شیوه رشد این پیش مغز ماقبل تاریخ بیشتر از آنکه شبیه سایر ماهی های پرتو باله دار زنده کنونی باشد، شبیه مغز ما است.

فریدمن خاطرنشان می نماید:برخلاف تمام ماهی های پرتوباله دار کنونی، مغز Coccocephalus به طرف داخل تا می خورد. بنابراین این فسیل متعلق به زمانی قبل از تکامل ویژگی برجسته مغز ماهی های پرتوباله دار است. این ویژگی برای ما محدودیتی در خصوص فهمیدن زمان تکامل این خصوصیت در ماهی ها ایجاد می نماید؛ چیزی که ما قبل از این یافته های نو در خصوص Coccocephalus نمی توانستیم به خوبی آن را کنترل کنیم.

این تاخوردگی به سمت داخل، به عنوان یک پیش مغز متخلخل شناخته می گردد. درست شبیه آن چیزی که در مغز ما وجود دارد؛ دو نیمکره مغز، دو فضای بطنی شبیه به حرفC را در آغوش گرفته اند و تصویر آیینه ای آنها، به هم متصل شده است. اگر بخواهیم مقایسه کنیم، پیش مغزهای برآمده در ماهی های پرتوباله دار کنونی، دارای دو لوب پف نموده هستند و تنها یک شکاف نازک بین آنها وجود دارد.

محققان بسیار مشتاق هستند تا سایر ماهی های موجود در مجموعه موزه ها را اسکن نمایند تا ببینند که چه نشانه های دیگری از بافت نرم آنها ممکن است از دیدشان پنهان مانده باشد.

به گفته فریدمن:نتیجه گیری مهم این است که این قسمت های نرم می توانند حفظ شوند، و ممکن است در فسیل هایی که مدتهاست ما در اختیار داریم به جای مانده باشند؛ همانطور که فسیل این ماهی بیش از 100 سال است که در اختیار ماست و ما چیزی در خصوص مغز آن نمی دانستیم. به همین علت است که نگهداری فیزیکی از این فسیل ها اهمیت زیادی دارد. زیرا ما نمی دانیم شاید در 100 سال آینده کشف های نوی درباره این فسیل ها صورت بگیرد!

منبع: ScienceAlert

227227