چرا به مردم توضیح نمی دهیم؟! - کوه سفید

به عنوان یک شهروند و یک فعال رسانه و به اندازه سرسوزون فهمی که در این حوزه دارم معتقدم بستن به قول خودمان شیر اینترنت اینقدر سفت و سخت در وقایع اخیر کارشناسی ترین تصمیم ممکن نیست و من یکی مخالفم. این از این! اما حقیقت این است که من و کسانی که مثل بنده منتقد این تصمیم هستند تصمیم گیر نیستیم.تصمیم جایی گرفته شده که جایگاه قانونی دارد و باید از قانون تمکین کرد.

اما موضوع این است که همین تصمیم را چطور اجرا کرده ایم.خلاصه شرایط فعلی این است: ما به طور موقت به اینترنت جهانی دسترسی نداریم و آنچه هست در حقیقت یک اینترانت به وسعت تقریبا همه کشور است که آن هم به اندازه یک آب باریکه است و روی موبایل در دسترس نیست و همه کاربران خانگی هم دست شان به آن نمی رسد. عمدتا هم در ادارت دولتی و دانشگاه و ... دست می دهد. فعلا خرمای اینترنت بر نخیل بلندی است که قد کوتاه ما به سختی به پایین ترین شاخه هایش می رسد.

بسیار خوب ! همین آب باریکه را به خلق الله که کار و زندگی شان معطل اینترنت است معرفی کرده ایم؟ برای شان توضیح داده ایم که چرا شیر اینترنت را سفت بسته ایم و از چند قطره ای که امکانش هست چطور استفاده کنند؟

مثلا مردم خبر دارند که سایت های خبری و اطلاع رسانی داخلی در دسترس هستند؟ دانشجویان می دانند که سایت دانشگاه شان کار می کند؟ آنهایی که کار بانکی دارند خبردارند سایت بانک شان در دسترس است؟ به آنهایی که می خواهند سفر بروند خبر داده ایم می توانند همچنان بلیط قطارشان را اینترنتی تهیه کنند؟ آنهایی که آخر هفته می خواهند سینما بروند در جریان هستند که رزرو اینترنتی بلیط برقرار است؟

رفقایی که می خواهید کامنت بدهید که من به محدودیت هم وطنانم و کره شمالی شدن سرزمینم تن داده ام! این نوشته سیاسی نیست. لطفا به شما برنخورد. من از زندگی مردم و بی تفاوتی دستگاه ها به این بخش حرف می زنم. برگردیم به چیزهایی که مردم خبر ندارند و کارهایی که می توانند بکنند و برای شان توضیح نداده ایم.فرض کنیم در بخش های خبری صدا و سیما این موضوع را به مردم گفتیم.حالا کسی می خواهد بلیط سینما بخرد،بلیط قطار تهیه کند،قسط بانکش را بدهد،انتخاب واحد دانشگاهی کند یا هر کار دیگری، باید ابتدا وارد این سایت ها شود.

آیا همه کاربران آدرس دقیق و درست سایت ها را بلد هستند؟ درست تایپ می کنند؟ دست کم خودم هنوز وقتی می خواهم همین خبرنگاران را ببینم،در گوگل سرچ می کنم.گوگل هم که نیست.چه باید بکنند؟ باید در یک موتور جستجوی داخلی جستجو کنند.اسم این موتور را می دانند؟ پارسی جو یا یوز را می شناسند؟ اصلا بلد هستند چطور آدرس پارسی جو را تایپ کنند؟ همه نکته همین جاست. ما به هر دلیل و مصلحتی محدودیتی ایجاد کرده ایم،اما وضع موجود و امکانات در دسترس را معرفی نکرده ایم.

مثلا همین مشکل فعلی که عرض کردم یک راه حل ساده دارد که امکان فنی اش هم وجود دارد.کافی است از رفقای وزارت ارتباطات بخواهند امکانی ایجاد شود که وقتی کاربری خواست وارد گوگل شود به عنوان یک سایت فیلتر شده،به صفحه ای مثل صفحه آشنای پیوندها هدایت شود.در آن صفحه یک عذرخواهی ساده از مردم مان بکنیم، توضیح کوتاهی بدهیم و فهرستی از سایت ها و های کاربردی را هم ارائه کنیم.

سخت است؟ نمی شود؟ هزینه دارد؟ اینکه چرا چنین کار ساده ای نمی کنیم یک توضیح ساده دارد: برای مان مهم نیست !

در ایران دولت، حاکمیت، نظام (اسمش را هر چه دوست دارید بگذارید) در مدیریت کردن بحران ها،اعتراض ها، آشوب ها (باز هم انتخاب اسمش با شما) بر اساس تجربه کارش را بلد شده است، اما در اقناع مردم، مدیریت افکار عمومی و عملیات رسانه ای هنوز عقب ماندگی های عجیب و آزار دهنده ای دارد.

در 2 روز گذشته سینما کورش،بانک رسالت،اپلکیشن آچار،مسیریاب نشان،دیجی کالا،اسنپ،اپلکیشن استاد کار،شبکه مترجمین ایران، علی بابا، ایران هتل، قاصدک24 و حتی جایی به اسم آژانس مسافرتی آسمان پرستاره پرشیا برای من پیامک فرستاده اند که ای کاربر عزیز، ما همچنان در دسترس هستیم،این هم نشانی سایت ما. سایت شان را هم فرستاده اند که کار ما راه بیفتد و مشتری خودشان هم برقرار بماند.

خواستم بگویم ما در اقدامات رسانه ای ملی مان به اندازه آن آژانس مسافرتی آسمان پرستاره پرشیا هم حواس مان به مخاطب مان نیست،همین!

پی نوشت:

این یادداشت را نوشته بودم و خواستم برای رفقای خبرنگاران و از طریق کامپیوتر بفرستم. مشکل این بود که چطور باید این کار را می کردیم. هیچ جایی هم اطلاع رسانی نشده بود که مثلا ایمیل داخلی داریم یا نه. فکرمان را ریختیم روی هم و به این نتیجه رسیدیم که کل نوشته را در قالب چند کامنت زیر یکی از مطالب خبرنگاران برای شان بفرستم. این یعنی مسائل ایرانی، راه حل ایرانی دارند!