بیرون زدن دست های انسان تنها در بیابان - کوه سفید

به گزارش هشمهری آنلاین، مجسمه های شگفت انگیزی مثل تندیس مانو دل دیزرتو که در خشک ترین قسمت فلات آتاکاما - یکی از خشک ترین منطقه ها دنیا -ساخته شده؛ مجسمه ای به شکل یک دست بزرگ که از خاک بیرون آمده؛ این مجسمه عجیب 11 متری گردشگران و بازدیدنماینده های زیادی را به این منطقه گرم و سوزان می کشاند؛ گردشگرانی که دوست دارند یکی از شاهکارهای مجسمه سازی معاصر را از نزدیک ببینند.

تندیس مانو دل دیزرتو به معنی دستی در صحرا در سال 1992 در 75 کیلومتری جنوب شهر آنتوفاگاستا در صحرای آتاکاما واقع در شیلی به وسیله ماریو ایرازابال ساخته شده. این مجسمه با ارتفاعی حدود 11متر و با اسکلتی از آهن و سیمان در خشک ترین قسمت فلات آتاکاما ساخته شده اما با وجود خشکی و گرمای شدید این صحرا باز هم بازدیدنمایندگان زیادی برای تماشا این اثر هنری شگفت انگیز به آنجا می روند و علاوه بر صحرانوردی، از این مجسمه هم تماشا می نمایند.

به خاطر زیرسازی قوی این مجسمه که تا چندین متر در زمین فرو رفته و بعلاوه به دلیل آهن های زیادی که در ساخت آن به کار رفته تا به حال هیچ کدام از زمین لرزه ها و باران های شدیدی که در این صحرا به وقوع پیوسته نتوانسته اند این مجسمه را تخریب نمایند و این تندیس همچنان میان این فلات پابرجا مانده است. سازنده این اثر هنری عجیب کسی نیست جز ماریو ایرازابال، یکی از هنرمندان خلاق اهل شیلی که با ساخت چندین تندیس مشابه در بعضی از شهرهای آمریکای جنوبی، توانسته نام خود را به گوش دنیایان برساند.

این تندیس ها که در نظر اول تداعی بخشی از اعضای بدن شخصی غول پیکرند که زیر خروارها خاک مدفون شده و به گفته این هنرمند نمادی از تنهایی، یاری خواهی و تاسف هستند. ماریو ایرازابال در سال 1970 طرح اولین تندیس بزرگ خود را که به شکل دستی از خاک بیرون مانده بود، کشید. او اعتقاد داشت که این تندیس عجیب می تواند نشان دهنده کسی باشد که دچار مشکل بزرگی شده، به دردسر افتاده و از دیگران درخواست یاری می نماید.

مجسمه مونومنتو ال آهوگادو به معنی دست هم یکی دیگر از کارهای این هنرمند خلاق است؛ مونومنتو ال آهوگادو دستی است که در شن های ساحلی باراوا در پونتو دل آسته واقع در اروگوئه فرو رفته و فقط پنج انگشتش از خاک بیرون مانده است.

در تابستان سال 1982 جشنواره ای برای ساخت سمبل شهر در باوارا برپا شد که نه نفر از بزرگ ترین مجسمه سازان آمریکای جنوبی برای شرکت در آن به این شهر آمدند؛ ماریو هم تصمیم گرفت شانسش را در این جشنواره امتحان کند. ماریو برای ساخت مجسمه خود از طرحی که در زمان تحصیلش در سال 1970 برای اولین بار کشید و مورد توجه استادش قرار گرفته بود بهره برد. او توانست در مدت شش روز ساخت آن را به اتمام برساند، نظر داوران و مردم را جلب کند و به عنوان طراح برگزیده انتخاب گردد. از آن به بعد این مجسمه به عنوان سمبل این شهر ساحلی معرفی گردید.

این شهر به دلیل واقع بودن در کناره اقیانوس اطلس میزبان مسافران زیادی است که برای شنا به اقیانوس می روند و در آب های متلاطم اقیانوس غرق می شوند. به همین دلیل و به خاطر یادآوری خطرات شنا در آب های آزاد، این تندیس در کناره ساحل این شهر ساخته شد تا نماد کسانی باشد که در آب گرفتار شده اند، دست و پا می زنند و از دیگران یاری می خواهند. این مجسمه با مقادیر زیادی میله استیل به عنوان پایه و ستون ساخته شده. روی این میله ها با رویه ای از پلاستیک پوشیده شده و نمای خارجی آن هم با شن ساخته شده است.

این مجسمه به خاطر نزدیک بودن به دریا و رطوبت زیاد هوا در آن، منطقه تا حدودی آسیب دیده بود که در سال 2005 بازسازی شد. با ساخت این مجسمه، نام ماریو در سراسر دنیا بر سر زبان ها افتاد و او توانست با ساخت مجسمه های دیگر به همین شکل در سال 1987 در مادرید و بعلاوه در سال های 1995 و 1987، نام خود را در دنیا به ثبت برساند.