روحیه واکسن کروناست - کوه سفید

با ما کنار بیاید و بگذارد به زندگی عادی برگردیم یا به ما سخت بگیرد و جسم و روح مان را تسخیر کند یا حتی تصمیم بگیرد به زندگی مان انتها دهد. به گفته خیلی از اندیشمندان و دانشمندان تا جایی که در تاریخ نوشته شده و حافظه شفاهی کمک می نماید؛ تا به امروز بشر با چنین پدیده ای روبه رو نشده است.

بیماری ای که یک سال همه جهان را درگیر نموده و به گفته فاطمه محمدی، مجری و کارشناس برنامه ایران بانو و مادرانه -که این بیماری را تجربه نموده- معلوم نیست کی دست از سر بشر بردارد و شاید دو سه سال دیگر زمان لازم باشد تا انسان بر این ویروس و شرایطی که به وجود آورده غلبه کند.

ابتلای خانوادگی

محمدی درباره ابتلایش به کرونا می گوید: اول این را بگویم که من خیلی پروتکل ها را رعایت می کردم، ماسک می زدم و همواره مایع ضدعفونی نماینده همراهم بود. هم سر کار می رفتم و به اجراهایم می رسیدم و به دلیل داشتن کلاس های عملی به دانشگاه هم می رفتم اما با آن همه احتیاطی که می کردم بعید می دانستم مبتلا شوم. تا این که همان اتفاقی برای ما رخ داد که مدتی است مسؤولان بهداشت و سلامت نسبت به آن هشدار می دهند؛ ابتلای خانوادگی! یکی از افراد خانواده به اهواز سفر کرد و یکی دو روز بعد از برگشت به تهران مبتلا و باعث شد همه خانواده و یازده ، دوازده نفر از ما مبتلا شویم. سرعت انتشار و درگیری با این ویروس واقعا سرعت گرفته و اگر در معرض باشی تا به خودت بیایی مبتلا شده ای. شدت بیماری در من و پدرم زیاد بود. البته من در خانه قرنطینه شدم اما پدرم حدود سه هفته در آی سی یو بستری شد و دوره خیلی سختی را تجربه کردیم. از عجایب کرونا همین رفتار عجیبش در بدن هر آدمی است. همه ما از یک نفر گرفتیم، اما هر کدام میزانی از این بیماری را تجربه کردیم و هیچ کدام شبیه هم نبودیم. راستش من آدم صبوری هستم و کوشش می کنم در مسائل و اتفاقات غافلگیر نشوم و مدیریت امور را به دست بگیرم. اما قبل از این که به کرونا مبتلا شوم از این ویروس می ترسیدم؛ بعد از ابتلا هم می ترسیدم که نکند مرا ببرد !

امان از روز چهارم تا هشتم

به محمدی می گویم شاید همین ترس تان باعث شده مبتلا شوید؛ مصداق همان ضرب المثل از هر چه بترسی، سرت می آید.

می گوید: روحیه بالا و این که وقتی مبتلا شدی روحیه ات را حفظ کنی و نگذاری کرونا ذهن و باورهایت را ضعیف کند یک طرف ماجراست، اما این که تصور کنیم اگر از کرونا نترسیم دچارش نمی شویم باور اشتباهی است. الان کووید- 19 آن قدر قوی شده که اگر در یک محیط بسته ماسک هم زده باشی و یک نفر مبتلا باشد بقیه را درگیر می نماید. حتی اگر فاصله دو متری را هم رعایت کنی. نباید با باورهای اشتباه قدرت کرونا را نادیده بگیریم. شاید ترس من از کرونا سبب شد این بیماری با شدت بیشتری خودش را در من نشان دهد. با این که گروه خونی ام O منفی است و می گویند این گروه خونی در مقابل کرونا مقاوم تر است، اما مرا اذیت کرد، ریه ام درگیر شد و آنتی بیوتیک تزریقی دریافت کردم.کرونا خیلی عجیب است. از روز اول تا چهارم تقریبا با تو کنار می آید و زیاد سخت نمی گیرد، اما از روز چهارم به بعد است که خودش را با همه قدرتش نشان می دهد. در همین روزها بود که احساس کردم باید روحیه ام را بازیابی کنم و نگذارم مرا از پا در بیاورد. شب ها درد بیشتر می گردد؛ چنان که احساس می کنی همه چیز تمام شده است. اگر بتوانی از روز چهارم تا هشتم روحیه ات را حفظ کنی تقریبا برنده شده ای. این که در ذهنت تصور کنی یک سرماخوردگی است با شدت بیشتر. ارتباطات در این دوره خیلی مهم است. این که با دوستان و آشنایان ارتباطت را حفظ کنی و با آنها هم صحبت شوی، به خصوص با آنها که تجربه کرونا و بهبودی را داشته اند. آنها به تو می گویند چگونه رفتار کنی و چه چیزهایی باید بخوری که ایمنی بدنت را بالاتر ببرد و راحت تر از پس کرونا بربیایی.

چه حرف هایی را نباید گفت

محمدی می گوید: کرونا سیستم ایمنی بدن را ضعیف می نماید و مسلما در این شرایط زیاد حال و حوصله نداری و چون مدام شنیده ایم کرونا عجیب و غریب و گاهی کشنده است هر لحظه خود را رودررو با مرگ می بینیم، بنابراین اگر با فردی که مبتلا به کرونا شده در ارتباط هستیم چه هم خانه ایم چه تماس تلفنی و تصویری داریم به نظرم هرگز نباید به او بگوییم: وای تو هم گرفتی؟ از کی گرفتی؟ ریه هایت هم درگیر است؟ می توانی نفس بکشی و... در این شرایط مثل این است که به یک بیمار سرطانی بگویی ای وای... داروی سرطان هنوز کشف نشده و... مبتلایان به کرونا به دلیل ناشناخته بودن این بیماری و این که هنوز داروی قطعی آن ساخته نشده بسیار شنماینده اند و اگر با آنها هم صحبت می شویم بسیار باید حواس مان باشد از چه کلماتی و چه لحنی استفاده می کنیم. به باور من اگر کسی به کرونا مبتلا می گردد بهتر است با کسانی که این بیماری را از سرگذرانده اند حتما در تماس تلفنی باشد و از تجربیات آنها استفاده کند. ضمناً حواس مان به تنهایی آدم ها در دوره قرنطینه باشد. این بیماری کلا بیماری ای است که آدم ها را تنها می نماید حتی اگر در میان خانواده باشی باز هم باید در اتاقی به تنهایی خود را قرنطینه کنی. بیمارانی که در بیمارستان بستری می شوند هم ملاقاتی ندارند یعنی تنهایند و وای به دل آنها که تنها زندگی می نمایند و اصولا تنهایند. به نظرم به آنها بیشتر سخت می گذرد و خیلی باید حواس مان به آنها باشد. به خصوص افرادی که مثلا در خانه سالمندان هستند باید راهی برای ارتباط تلفنی و تصویری با آنها پیدا کنیم و نگذاریم تنهایی آنها را به ورطه ناامیدی ببرد، چون ناامیدی شدت و کشندگی کرونا را بیشتر می نماید.

حواس مان به روحیه بازماندگان کرونا باشد

کرونا بیماری عجیبی است. تو را وا می دارد بیشتر از همواره به مرگ فکر کنی. تصویری در ذهنت ایجاد می نماید و این سؤال را مدام از خودت می پرسی که اگر من از این جهان بروم تا همین الان چه نموده ام با خودم و با زندگی ام. قدرش را دانسته ام از آن استفاده نموده ام؟ اگر بمانم چه ها خواهم کرد و چگونه به زندگی ادامه خواهم داد. به نظرم هیچ بیماری دیگری در آدمی این سؤالات را به وجود نمی آورد و تو را وارد چالش های عجیب و غریب نمی نماید. من در اولین شبی که بیماری ام اوج گرفت همه انرژی ام را جمع کردم و یک نامه مفصل برای پسرم نوشتم. گریه کردم و نوشتم جوری که دیگر انرژی برایم نماند. در همان دوران بود که یک نذر فرهنگی کردم که اگر همه خانواده ام جان سالم از کرونا به در بردیم آن را ادا کنم که این روزها مشغول فراهم کردن مقدمات اجرایی کردنش هستم. به نظرم جهانی بعد از کرونا اصلا شباهتی به جهانی قبل آن نخواهد داشت. بیشتر مردم جهان تجربیاتی را در این دوره به دست آوردند که شباهتی به هم ندارد. همین که آدم ها نزدیک به یک سال است یکدیگر را در آغوش نگرفته اند؛ یکدیگر را نبوسیده اند و فاصله را رعایت نموده اند. به امور بهداشتی خیلی بیشتر توجه نموده اند؛ جهانی بعد از کرونا را تغییر خواهد داد. درباره ما ایرانی ها قضیه کمی فرق هم خواهد نمود. من نگران این همه خشم فروخورده ا م که ما در خودمان تلنبار نموده ایم. باید از همین حالا مراقبت کنیم و حواس مان به دوره بعد کرونا باشد. حواس مان به روان و روحیه آدم ها باشد.

طاهره آشیانی - روزنامه نگار / روزنامه خبرنگاران