لیلی شناسنامه نمی خواهد - کوه سفید

حجتی در کتاب خود اهل زیاده گویی نیست. مجمل می نویسند و بسیار احساسات برانگیز. نجابت زنانه روای در کنار طعم شیرین دلداگی نویسنده که او را به پرده دری در بیان حس و حال خود نسبت به محبوبش دارد از این اثر متنی قابل اعتنا ساخته است.

فصول کوتاه و جملات به دور از اطناب نویسنده و ارتباط معنایی و محتوایی هر بخش با بخش دیگر از همین منظر قابل اعتنا و توجه است.

لیلی شناسنامه نمی خواهد همانطور که از نامش معین است روایتی است از یک شیدایی. شوریدگی که جغرافیا نمی شناسد. در هر بامداد و شامگاهی و در هر افقی از زیست فکری و جسمی نویسنده می توان تعریفش کرد و البته صلاه ظهر آن را باید در خراسان و نگاه نویسنده به خورشید این دیار جست.

حجتی کتاب خود را با توصیف خود از محبوبش شروع می نماید و در ادامه متن را اوج می دهد. مقام محبوب را از دوست داشتن زمینی بالاتر می برد و نگاهش به او را در قامتی الهی و فرا انسانی می بیند. سعی دارد تا از المان های زیست انسانی و مختصات طبیعی زیست در پیرامونش برای توصیف شیدایی و شوریدگی خود بهره ببرد و بی آنکه در دام اغراق های شاعرانه بیافتد مانند شعری ناب که با ساده ترین کلمات حس برانگیزاننده ترین احساسات شاعر را روایت می نماید، با عبارات و کلماتی که در مختصات فکری خود مرتب نموده است، تصویری ناب از ارتباط میان خود و محبوبش را به تصویر بکشد.

به اعتبار چنین اتفاقی کتاب لیلی شناسنامه نمی خواهد اثری ممتاز و بی بدیل برای مخاطبان خود به شمار می رود. کتابی برای ترسیم و بازگویی ناب ترین لحظات عاشقانه خود با محبوب ازلی شان که شاید به سختی بتوان آن را از قالب حس به قاب کلمات نشاند.