مهدویان به یک کمدی ساز سطح پایین تبدیل شده است - کوه سفید

به گزارش گروه فرهنگی خبرنگاران، شیشلیک فیلمی است که از همان روزهای پذیرفته شدن در بین آثار سودای سیمرغ این دوره نظر اهالی رسانه و منتقدان را به خاطر تغییر جهت فیلمسازی مهدویان به خود جلب کرده بود، اثری که به نوعی مهدویان جدیدی را به سینما معرفی می کند.

امیر ابیلی در پاسخ به این سوال که شاید از همان ابتدا با توجه به نگارش فیلمنامه شیشلیک توسط امیرمهدی ژوله احتمال پیش بینی ساخت چنین فیلمی وجود داشت، گفت: بله. امیرمهدی ژوله نهایتا یک ستون نویس زرد نشریات سیاسی بوده و بعد از آن نیز آیتم نویس آثار مهران مدیری را برعهده داشت و هیچگاه فیلمنامه جدی از حیث ساختارمندی را نگارش نکرده است. به عبارت دیگر او هیچگاه فیلمنامه نویس جدی نبوده و بیشتر یک استنداپ کمدین بوده و علی رغم اینکه می خواهد بازیگر هم باشد، اما اینگونه نیست.

او با تاکید بر اینکه اساسا ژوله یک چهره اینستاگرامی است و شوخی هایش نیز در حد همان فضای مجازی است، ادامه داد: اما اینکه مهدویان برای ساخت به سراغ متنی از ژوله رفته، کار عجیبی بود. هر چند که از ابتدا هم مشخص بود که کار از لحاظ کیفی چندان بالا نیست، البته انتظار می رفت که شیشلیک یک کار خنده دار باشد که حتی از این ویژگی نیز برخوردار نبود.

این منتقد سینمایی با بیان اینکه شیشلیک را می توان در دو بعد فنی و محتوایی مورد بررسی قرار داد، اضافه کرد: معتقدم پرداخت محتوایی به اثر باعث می شود تا مخاطب اینطور برداشت کند که با اثر مهمی روبه رو است؛ در حالی که آخرین ساخته مهدویان یک مبتذل کامل به شمار می رود و اگر بخواهیم برای ابتذال در سینما یک مصداق خوب را مثال بزنیم، باید همین اثر را در کنار بسیاری از کمدی های درجه سومی که در سینما ساخته می شود، نام برد.

ابیلی شرح داد: شوخی ها در شیشلیک به رابطه دو مرد خلاصه می شود و بارها با این مسئله در اثر شوخی می شود و یا سطح طنز اثر در حد بازسازی صوت وایرال شده یک خانم جلسه ای است، نشان می دهد که موقعیت های طنز در این فیلم در سطح آیتم های اینستاگرامی است و از شان مهدویانی که یک زمانی ماجرای نیمروز را ساخته به جایی می رسیم که در آخرین ساخته خود با صوت خانم جلسه ای شوخی می کند و جالب اینکه مخاطب با این سکانس نمی خندد. به عبارت دیگر شوخی های شیشلیک به حدی گل درشت و تکراری است که دیگر باعث خنده نمی شود. در اصل معتقدم این اثر در بعد فنی بسیار کار مبتذل و سخیفی است.

او گفت: در حوزه محتوایی نیز مهدویان تصور می کند با این اثر نقدی به سیستم و حاکمیت کرده اما در عمل فیلم توهین به مردم است و اگر قرار به نقد حاکمیت است، چرا در فیلم به مردم توهین شده است. در این اثر سطح شعور مردم بسیار پایین نشان داده و کاش مهدویان واقعا نقد جدی به حاکمیت وارد می کرد نه اینکه به سطح شعور مردم توهین کند. سوال این است که اگر از نگاه این کارگردان مردم از سطح شعور و فهم پایینی برخوردار هستند و این حد از نگاه سطحی و سخیف را نسبت به مردم دارد، پس چرا این کارگردان فیلم انتخاباتی روحانی را ساخت؟ مسئله دوم اینکه اگر نسبت مهدویان با حاکمیت چنین دیدگاهی است؛ چرا فیلمسازی را از ساخت آثار حاکمیتی شروع کرد. شیشلیک به نوعی فحش به گذشته این کارگردان محسوب می شود.

این منتقد سینمایی بیان داشت: شیشلیک یک توبه نامه از طرف مهدویان است تا از این طریق در جبهه روشنفکری پذیرفته شود، در حالی که این قشر هیچگاه فردی را که از حاکمیت فیلمسازی را شروع کرده باشد، نمی پذیرند. البته نمی توانم نیت خوانی کرده و بگویم ماجرای نیمروز مهدویان است یا شیشلیک؛ اما مسلما هر دو فصل ماجرای نیمروز به خصوص فصل اول جزو آثار خوب سینما بعد از انقلاب محسوب می شود، اما از لحاظ شخصیتی بهتر بود حتی اگر موضع این کارگردان نسبت به سیستم، دین و... تغییر کرده، سطح سینمایی خود را حفظ می کرد و نه با عواملی مانند ژوله همکاری نمی کرد و هم اینکه جدی تر نقد سیستم را انجام می داد و ضدمردم نمی شد.

ابیلی با تاکید بر اینکه ما با فیلمساز با معنی شخصیت حقیقی آن طرف نیستیم، بلکه ما حق داریم فیلم مهدویان را مورد نقد قرار دهیم، شرح داد: متاسفانه مهدویان در شیشلیک به همه دشمنان داده است، البته نقد مدیران اشکالی ندارد اما این اثر به مردم توهین کرده است. نگاه کنید حتی مادر به تصویر کشیده شده در فیلم نیز هیچگونه حسی مادری نسبت به فرزندش ندارد و چهره هیولا از آن به مخاطب معرفی می شود. از طرف دیگر فیلمنامه باعث شد تا بازیگران مطرح هم آنطور که باید نتواند کارآیی داشته باشند، البته معتقدم فیلم هر چه دارد هم به خاطر بازی رضا عطاران، پژمان جمشیدی و ژاله صامتی است، اما فیلم به حدی بد ساخته شده که حضور این بازیگران هم باعث خنده نمی شود و فیلمساز از این ابزار هم به بدترین شکل استفاده کرده است.

منبع: خبرنامه دانشجویان ایران